24.11.11

Μια κάποια Άννα...





Η Άννα είναι μια τυπική περίπτωση εργαζόμενης μητέρας με δύο παιδιά.

Παντρεμένη, κάπου στα 40 της, έχει ήδη μπει  στη πέμπτη δεκαετία της ζωής της.

Δεν θα μπορούσε κανείς σίγουρα να περιγράψει τη ζωή της Άννας ως ιδανική.

 Οι αρχικές προθέσεις ήταν καλές -  όπως τις περισσότερες φορές - αλλά στο διάβα του χρόνου κάπου τα πράγματα ξεστράτισαν.

Συζυγική ζωή κάθε άλλο παρά ικανοποιητική ( αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας τώρα...).

Δουλειά δύσκολη, χρονοβόρα, κοπιαστική, αγχώδης και πολύ μέτρια αμειβόμενη αλλά αναγκαία για τη συμπλήρωση του οριακά αξιοπρεπούς οικογενειακού εισοδήματος.

Τα παιδιά μάλλον κάπως διαφορετικά από εκείνα που περιγράφονται στα τυπικά βιβλία με θέμα την μέση ευτυχισμένη οικογένεια.

Κοντολογίς η Άννα για αλλού ξεκίνησε και αλλού την έβγαλε η ζωή της.

Τα χρόνια εν τω μεταξύ αποδεικνύονταν μέγιστος εχθρός γιατί προσέθεταν σωρευτικά προβλήματα αισθητικής φύσης που όπως και να το κάνουμε είναι μάλλον σοβαρά για κάθε γυναίκα της ηλικίας αυτής.

Άσε δε τα προβλήματα υγείας, μικρά στην αρχή και μεγαλύτερα προϊόντος του χρόνου.

Στα 35 η Άννα με την υπόδειξη κάποιας φίλης έκανε μια σοβαρή προσπάθεια για να βελτιώσει διάθεση, εμφάνιση, ψυχολογία και υγεία.

Και το πέτυχε! Μόνο που κράτησε για λίγο. Ήταν μια αναλαμπή σε μια άχρωμη και επίπεδη οικογενειακή και επαγγελματική ζωή.

Ήρθε το δεύτερο παιδί - γιατί έτσι έπρεπε βάσει των κληρονομούμενων οικογενειακών αξιών - και τα πράγματα ξέφυγαν εκτός ελέγχου.

Τα χρόνια βάραιναν διπλάσια πλέον, τα κουράγια μειώνονταν και το πάλαι ποτέ ενδιαφέρον φιζίκ της Άννας πέρασε στην χώρα της αιώνιας λήθης.

 Κι αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στα προβλήματα υγείας που άρχισαν πλέον να επηρεάζουν τη ζωή της καταφανώς.

Να θέτουν περιορισμούς σε έναν άνθρωπο που έκλεβε πάντα ματιές και δεν είχε καν περάσει τα 40.

Η καλή φίλη προσπάθησε επανειλημμένα να επανεντάξει την Άννα σε κάποιο πρόγραμμα σωματικής άσκησης που θα τη βοηθούσε τα μέγιστα.

Κι ενώ η Άννα το καταλάβαινε αυτό δεν ξανατόλμησε ποτέ!


Οι δικαιολογίες - ευλογοφανείς ή απόλυτα σαθρές - είναι πάντα οι ίδιες στη περίπτωση αυτή:

- δεν υπάρχει καθόλου χρόνος 

- διαρκής κόπωση

- δεν υπάρχουν χρήματα για γυμναστήρια

- δεν υπάρχει διάθεση μετά από μια δύσκολη μέρα κλπ.

Θα μπορούσα να σας αναφέρω δεκάδες δικαιολογίες, όπως θα μπορούσα να τις διαλύσω κυριολεκτικά μία προς μία.

Δεν θα το κάνω όμως εδώ!

Εδώ θα πιάσω την Άννα από το χέρι και θα την οδηγήσω βήμα-βήμα εκεί που πρέπει. 

Όπως έχω κάνει με δεκάδες Άννες μέσα από αυτό το blog.

Aρκεί η Άννα να πάρει την απόφαση γιατί εγώ δεν μπορώ να αποφασίσω για λογαριασμό της.

Και πού 'σαι Άννα;

Aποφάσισε γρήγορα γιατί ο χρόνος γλιστράει μέσα από τα χέρια μας και ο μόνος τρόπος να τον τιθασεύσουμε - προσωρινά έστω - είναι μια γενναία απόφαση. 


Αφιερωμένο στην Άννα της διπλανής πόρτας.


Να είστε υγιείς, αισιόδοξοι και πάντα με ένα χαμόγελο!




Χρήστος Στρογγύλης
Φίλος και συνοδοιπόρος σας



https://www.facebook.com/totalfitness.christos
http://totalfitness-christos.blogspot.com/





14 comments:

  1. Επικροτώ. Συγχαίρω. Συγκινούμαι. ΕισΠνέω .
    Σ ' ευχαριστώ .. ως γυναίκα.. !

    Ν 'αφήσω ταπεινά και παρορμητικά μία κατάθεση θηλυκή αν μου επιτρέπεις φίλε Χρήστο, στο σημείο αυτό που γράφεις:

    "όπως θα μπορούσα να τις διαλύσω (τις αμέτρητες δικαιολογίες) κυριολεκτικά μία προς μία " .

    Είμαι υπέρ των δυναμικών , πρακτικών και απλών λύσεων. Γι αυτό και μου ταιριάζει πολύ ο τρόπος της θέασής σου, της γυμναστικής σου και εν γένει της φιλοσοφίας που αναδύεις.

    Ομως , δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες για κάθε άνθρωπο ή για κάθε τύπο γυναίκας.

    θα ήθελα να εκφραστώ προς και για όσες στα μάτια μας "χάνουν χρόνο" ...

    Οι δοκιμασίες δεν έρχονται μπροστά μας με σκοπό να τις προσπεράσουμε, ή να τις ξεπεράσουμε στο λεπτό. Ερχονται για να μάθουμε από αυτές, να κατανοήσουμε το γιατί τις καλέσαμε, να πάρουμε τα "δώρα" τους που μαζί τους φέρουν!

    Ερχονται ακόμη και για να εμπνευστούμε.
    Να διδαχτούμε.. να επι..βιώσουμε, ν αλλάξουμε, να μεγαλώσουμε, να ενηλικιωθούμε.

    Να φθαρούμε και μέσα από όλη αυτή τη δίνη σύνθλιψης και δίνης συναισθηματικής, επαγγελματικής, μητρικής,
    μίας προσωπικότητας που ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους να διασώσει την ατομικότητα γιατί μόνο έτσι μπορεί να είναι αστείρευτη πηγή.. και εν τέλει να καταφέρει να ξαναγεννηθεί.

    Και αυτή η διαδικασία στη γυναικεία ψυχή, που ζει μέσα σ ένα γυναικείο κορμί, μητέρα δύο μικρών παιδιών με αλόγιστες απαιτήσεις, υποχρεώσεις, ευθύνες σε σπίτι, εργασία και κοινωνία, θέλει χρόνο!

    Και τις περισσότερες φορές η μάχη με την επιβλητική καθημερινότητα, που όλα πρωτεύουν εκτός από την ατομικότητα, είναι ά ν ι σ η . Είναι δαιδαλώδης. Είναι ακραία.

    Δεν είναι δικαιολογίες που διαλύονται και εξανεμίζονται όσο και αν εμποτίζονται από δυναμικές πρακτικές λύσεις και θεωρίες.

    Είναι φάσεις που δυστυχώς δύσκολα αποφεύγονται.

    Αυτό που ενισχύω και παροτρύνω την κάθε Αννα.. , είναι να καταλάβει πως όλο αυτό είναι μία φάση! Ακόμη και αν κρατά χρόνια.. είναι Φάση, που εμπεριέχει μικρότερες και που αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη.

    Ομως κάθε φάση , έχει αρχή και τέλος. Και κει πρέπει να στοχεύει η "Αννα". Στο φρένο το παροξυσμού. Στην αλλαγή.. στην αναγέννηση και στην ολοκλήρωσή της.. μέσα από τις φάσεις της και τη σύνθεση της δικής της σελήνης...της οποίας μέρος είναι η θηλυκή της φύση.

    Και αυτός ο χρόνος της ανήκει.
    Τα περισσότερα προβλήματα μίας γυναίκας τύπου Αννας, υπάρχουν λόγω μή αποδοχής και ταξινόμησης της πραγματικότητας μέσα της.

    Οταν αυτό συμβεί, θ αρχίσει να βρίσκει και το νήμα για να μπορέσει να λυθεί απ ότι την κλειδώνει.

    Εμείς οι υπόλοιποι παροτρύνουμε.. ενισχύουμε.. καταννούμε.. οδηγούμε.. όταν εκείνη δηλώσει έτοιμη να ακολουθήσει το δρόμο για την αλλαγή της.

    Και οι προτάσεις σου είναι ιδεατές, τόσο φυσικά για τις στιγμές της δύνης, αν και εφ όσον μπορεί κάποιος -α να τις τηρήσει, αλλά είσαι απίστευτα ιδεατός για τη στιγμή που η κάποια Αννα.. θα το αποφασίσει.

    Ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές σχόλιο, ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία στην υπέροχη και πολύμορφη σελίδα του μπλογκ σου.

    Υψιπύλη Αρτεμις.

    ReplyDelete
  2. ...δεν υπάρχει καθόλου χρόνος ( εκτός ίσως για το βραδινό σήριαλ)....εγώ πάλι θα μείνω σ΄αυτό και θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Χρήστο,ότι κι αν συμβαίνει στην ζωή μας δεν πρέπει να ξεχνάμε,να αφήνουμε πίσω τον εαυτό μας,μέσα απο το εμείς υπάρχει και το εγώ και δεν είναι καθόλου εγωιστικό αυτό...απλά σκεφτείτε το...

    ReplyDelete
  3. Λοιπόν η λύση στο θέμα της γυμναστικής βρέθηκε τον τελευταίο χρόνο μέσω της απόκτησης ενός ...σκύλου!! Και μάλιστα μιας ράτσας που χρειάζεται αρκετή σωματική άσκηση! Ο σκύλος είναι η αιτία που στα 45 μου γυμνάζομαι καθημερινά έστω και αν μερικές φορές δεν έχω όρεξη.

    ReplyDelete
  4. Χρηστο σε διαβαζω απο τοτε που ξεκινησες να γραφεις...δεν εχω ξαναγραψει σχολιο, αλλα σε αυτο το ποστ νομιζω πως ανηκω πια και γω, ειμαι αλλη μια Αννα αλλα με ενα παιδι. Εκανα μια προσπαθεια 6 μηνων με διατροφη και γυμναστηριο, βαρη κυριως και εχασα 10 κιλα μα αρκετους ποντους! Δεν το πιστευα τι καλο μου ναν τα βαρη, συν πως επεσε η χοληστερινη μου 30 μοναδες. Τωρα το καλοκαιρι σταματησα λογω δουλειας κ μειωμενου ελευθερου χρονου. Σεπτεβρη θα ξεκινησω παλι. Εχω βαλει στοιχημα με τον εαυτο μου πως η επομενη επικοινωνια μας θα ναι με before και after photos!
    Με δινουν κουραγιο πολλα πραγματα απο δω στην καθημερινοτητα μου...
    Συνεχισε αυτο που κανεις...
    Φιλικα Βασω

    ReplyDelete
  5. Kι εσείς Βάσω δίνετε κουράγιο σε μένα!

    ReplyDelete
  6. ....είμαι και γω μια "Αννα" απο τις πολλές, αλλά μετά τη δουλειά το μεσημέρι 1 ώρα γυμναστική και το Σ-Κ τρέξιμο πρωί- πρωί όταν όλοι κοιμούνται. Είναι το δώρο μου!!!!!!

    ReplyDelete
  7. Πάντα βρίσκεις τρόπο αν ποθείς κάτι ιδιαίτερα!

    ReplyDelete
  8. Εχω 10χρονια να γυμναστω. Απο φοιτητρια. Ταυτοχρονα απεκτησα και μια αδυναμια στο αλκοολ και τα γλυκα.. Χοντρη? Οχι, 56κιλα στο 1,66 αλλα αρχισε να φαινεται το οτι εγινα 32 ετων.. Λεφτα πραγματι δεν υπαρχουν. Αλλα εχει προσφορα το γυμναστηριο 170ευρω ο χρονος. Και ληγει σημερα. Κι εκει που ελεγα να παω να μην παω, καλα δεν ειμαι με τον διαδρομο τοσα χρονια? (εχω διαδρομο. 6χρονια. Και τον χρησιμοποιω. Οχι συχνα αλλα τον χρησιμοποιω.) Κι εκει που το σκεφτομουνα, επεσα πανω σε σενα. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
    Η δικη μου αιτια αναβλητικοτητας? ΦΟΒΑΜΑΙ ΚΑΙ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ να πατησω εκει μεσα. ΘΑ ΠΑΩ ΟΜΩΣ.

    ReplyDelete
  9. Δεν είναι σωστός ο τρόπος σκέψης σου! Ούτε να φοβάσαι και ούτε να ντρέπεσαι! Πολύ καλά αποφάσισες να πας!

    ReplyDelete
  10. Πηγα. Εσταξα. Σημερα ξυπνησα χωρις να εχω πιαστει (ναναι καλα ο διαδρομος) και μεσ'την τρελη χαρα! Πεταω χορευω τραγουδαω! θα χτυπησω και σημερα μια. Δεν την χανω εγω τέτοια εκρηξη ενδορφινών, τέτοια χαρα, τετοια ενεργεια που νιωθω σήμερα! Ευχαριστώ Χρήστο! Χίλια ευχαριστω!

    ReplyDelete
  11. Μπράβο σου! Συνέχισε έτσι και μόνο καλά θα δεις!

    ReplyDelete
  12. Μπράβο άρτεμις!! Πολύ ωραίο το σχόλιο σου

    ReplyDelete
  13. Μετα απο την αποκτηση 3 παιδιων(που καταλαβαινετε ποσο χρονο εχω) και οντας ανθρωπος που απο τα 10 μου ετρεχα τουλαχιστον 1 ωρα την ημερα καθημερινά,ο πιο βασικος λογος που ζηταω απ τον αντρα μου να κρατησει τα παιδια ειναι για να γυμναστω τουλαχιστον 3 φορες την εβδομαδα...ακολουθωντας τις συμβουλες σας το σωμα μου επανηλθε εστω και με λιγοτερες ωρες γυμναστικης απ οτι πριν.και μη σας πω οτι βελτιωθηκε κι ολας μετα απο την παροτρυνση σας να κανω βαρη.υπαρχει χρονος οταν υπαρχει θέληση!!κυριε Χρηστο αξιζετε πολλα συγχαρητήρια γιατι οχι μονο μας μεταφερετε τις γνωσεις σας ως προς την αθληση και τη διατροφη αλλα αποτελειτε κ εμπνευση και πηγη δυναμης για πολλους-ες απο εμας!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Να είσαι καλά,αμοιβαία είναι αυτά. Κι εγώ χρειάζομαι έμπνευση και την παίρνω από σας!

      Delete