Αυτή η ανάρτηση είναι κάπως σαν συνέχεια της προηγούμενης που αφορούσε το φαγητό.
Με λίγα λόγια:
Μπορεί η άσκηση να είναι φανταστική και απαραίτητη για μια θάλλουσα ζωή αλλά δεν πρέπει και να την ορίζει.
Η άσκηση είναι μέσο και όχι αυτοσκοπός.
Είναι για να μας βοηθάει να έχουμε μια καλύτερη ζωή, όχι για να την αντικαταστήσουμε.
Γι' αυτό:
- όχι στις προπονήσεις των 2-3 ωρών στα γυμναστήρια - "ποια γυμναστήρια;" θα μου πείτε τώρα...
Αν μένετε πολλή ώρα στα γυμναστήρια προφανώς δεν γυμνάζεστε στη σωστή ένταση και πιθανότατα οι προπονήσεις σας δεν θα είναι αρκετά αποτελεσματικές.
Αν πάλι γυμνάζεστε με ένταση, είτε είστε φαινόμενα είτε πάτε για καραμπινάτη υπερπροπόνηση.
Άλλο η προπόνηση που κάνει ένας ερασιτέχνης και άλλη ένας επαγγελματίας ή κάποιος που κάνει πρωταθλητισμό.
Ας μην τα συγχέουμε αυτά.
- όχι σε στην άσκηση-τιμωρία!
Αν βλέπουμε την άσκηση σαν αντίμετρο για τις συνεχείς παρασπονδίες / ατασθαλίες μας, δεν πρόκειται να την αγαπήσουμε ποτέ.
Θα επηρεάζει εσαεί τη ζωή μας αρνητικά.
Η άσκηση είναι δικαίωμα, όχι υποχρέωση.
Η άσκηση είναι ομορφιά, ποίηση.
Ζεις καλύτερα, εισπράττεις περισσότερα.
Δεν ανακατεύεσαι με φάρμακα, γιατρούς, νοσοκομεία και παρόμοιες για το σώμα και την ψυχή νοσηρές καταστάσεις.
- δεν πάμε να βρούμε τα όρια μας! Αφήνουμε πάντα περιθώριο ασφαλείας.
Όσοι τα βρήκαμε, έχουμε να πούμε πάρα πολλά.
Συνοψίζοντας:
Χρειαζόμαστε την άσκηση σαν ελιξίριο υγείας, σαν δικλείδα ασφαλείας για την ψυχολογική πίεση, σαν ενδυνάμωση, ειδικότερα όσο περνάει ο χρόνος.
Αλλά όχι σαν τιμωρία, σαν πρόσθετο άγχος και άλγος, σαν απειλή...
Να είστε υγιείς, αισιόδοξοι και πάντα με ένα χαμόγελο!
Όπως λέει ένας φίλος! Η προπόνηση είναι μια γιορτή για το τι μπορεί να κάνει το σώμα σου! Και όχι τιμωρία για το τι έφαγες!
ReplyDelete