Πάνε κιόλας 24 χρόνια από τη μεγάλη φωτιά του 1997 που μετέτρεψε σε κρανίου τόπο το μεγαλύτερο μέρος του περιαστικού δάσους της Θεσσαλονίκης, του Σέιχ Σου.
Σοκ για όλους τους Θεσσαλονικείς αλλά πολύ πιο ισχυρό για κάτι τύπους σαν κι εμένα που είχαμε το δάσος σαν δεύτερό μας σπίτι.
Γνωρίζαμε μετά από κάτι χιλιάδες προπονήσεις μέσα στα σπλάγχνα του, κάθε δρομάκι, κάθε στροφή, κάθε δέντρο που κάπως ξεχώριζε με κάποια ιδιομορφία του, κάθε μεγάλη πέτρα.
Ξέραμε που θα πεταχτεί ο λαγός, που βγαίνει για βοσκή η συγκεκριμένη χελώνα, τα πάντα.
Δεν υπάρχουν λόγια για το τι αντίκριζα τις πρώτες μέρες μετά την υποχώρηση της πύρινης λαίλαπας.
Καμμένα δέντρα, μαυρισμένη γη, κουφάρια μικρών ζώων εδώ κι εκεί, στάχτες και αποκαΐδια.
Και απόκοσμη οσμή θανάτου.
Θα έλεγε κανείς ότι αυτό το πράγμα δεν φτιάχνει με τίποτα. Απελπισία.
Όμως το σπίτι σου το αφήνεις;
Ποτέ!
Έτσι συνέχισα να τρέχω μέσα στα κάρβουνα σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
Αρνιόμουν να εγκαταλείψω.
Και η ανταμοιβή ήρθε.
Σιγά αλλά σταθερά κάτι άλλαζε βδομάδα τη βδομάδα.
Κάποια καινούρια χόρτα, μερικά πράσινα φύλλα, νέες δενδροφυτεύσεις....
Η βιασμένη γη έκρυβε μέσα στα σωθικά της εκπλήξεις για μας τους ανάξιους.
Την επόμενη κιόλας άνοιξη, υπήρχε ζωή, είχαν βγει μέχρι και λουλούδια.
Δεν ξέρω αν μας αξίζει αυτή η ομορφιά.
Δεν ξέρω αν υπάρχει αύριο.
Γι' αυτό γυρνάω κάθε μέρα μέσα της και προσπαθώ να ρουφήξω ότι προλάβω, να αποταμιεύσω για ένα δυστοπικό μέλλον.
Αυτό το δάσος με έσωσε, με σώζει, του χρωστάω τόσα πολλά...
Εκείνο που θα ήθελα να πω είναι ότι ελπίδα - όσο διφορούμενη κι αν είναι σαν έννοια - νίκησε στην περίπτωση αυτή.
Κι ας φαινόταν ανέλπιδη.
Με λίγη βοήθεια από τις σχετικές υπηρεσίες αλλά νίκησε.
Η κόλαση μέσα σε 2-3 χρόνια έγινε πάλι παράδεισος.
Και πιστεύω πως θα νικήσει και στην περίπτωση των άμεσα πληττόμενων συμπατριωτών μας τώρα.
Δεν μπορείς να πεις και πολλά, τα λόγια χάνουν την αξία τους μπροστά στην απώλεια.
Αλλά μια ευχή θα την κάνω!
Να αφυπνισθούμε και να αναλάβουμε όλοι, μα όλοι τις ευθύνες μας στο μερίδιο που μας αναλογεί.
Χρήστος Στρογγύλης
Φίλος και συνοδοιπόρος σας
No comments:
Post a Comment