Βγαίνω τις προάλλες, Τσικνοπέμπτη μέρα, γύρω στις 7 το απόγευμα για να να περπατήσω.
Με το που ανοίγω την εξώπορτα της οικοδομής με πιάνει μια βαριά μυρωδιά, μια καπνίλα ανακατεμένη με οσμές από καμένα κρέατα και λίπη.
Στημένες σχάρες σε Λαμπράκη και Περραιβού και πάνω τους πανσέτες και λουκάνικα άλλαζαν δραματικά το μικροκλίμα της περιοχής.
Θα μου πεις Τσικνοπέμπτη είναι, τι περιμένεις;
Oκ, δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό, απλά με άρπαξε βάναυσα απ' τη μύτη. Συνέρχομαι από το πρώτο άρπαγμα και συνεχίζω προς το γήπεδο της Σταγειρίτη.
Μόλις στρίβω από Λαμπράκη, νέο κύμα τσίκνας, πιο ισχυρό αυτή τη φορά, κάτι θα ξέφυγε του ψήστη.
Ήταν καμιά 30αριά τύποι που έψηναν δίπλα στο γήπεδο, κολλητά.
Ειλικρινά δεν μπορούσες να πλησιάσεις στα 20 μέτρα, τέτοια μπόχα από λιπαρούς καπνούς.
Αναγκάστηκα να χωθώ νυχτιάτικα στις παρυφές του Σέιχ - Σου. Ευτυχώς εκεί δεν ψήνανε, ένεκα σκότους προφανώς.
Όταν γύρισα σπίτι τα ρούχα μου ήταν για πλύσιμο παρόλο που δεν πλησίασα σχάρες λιγότερο από 10 μέτρα.
Την άλλη μέρα διάβασα ότι η αιθαλομίχλη στα αστικά κέντρα ανέβηκε στο τριπλάσιο του κανονικού εκείνη τη βραδιά.
Δεν μας πιάνει κανείς τους Έλληνες σε κάτι τέτοιες καταστάσεις.
Άπαιχτοι!
Να είστε υγιείς, αισιόδοξοι και πάντα με ένα χαμόγελο!
Χρήστος Στρογγύλης
Φίλος και συνοδοιπόρος σας
No comments:
Post a Comment