Έχω αγγίξει ξανά το θέμα, απλά μου δίνεται δυστυχώς και πάλι η αφορμή.
Για τι πράγμα μιλάω;
Mιλάω για την ανευθυνότητα που δείχνουν οι άνθρωποι ως προς το θέμα της υγείας τους.
Όχι ως προς το θέμα της υγείας των άλλων, π.χ. των παιδιών τους και των οικείων τους γενικά.
Αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που απαιτεί μια διαφορετική ανάρτηση.
Εδώ μιλάω για συμπεριφορές έναντι του εαυτού τους.
Μιλάω για πράγματα όπως - όλα τα παραδείγματα είναι από πραγματικές καταστάσεις:
- να τη γλιτώνεις προσωρινά από το κάπνισμα, να στο απαγορεύουν δια ροπάλου και συ να βγαίνεις από το νοσοκομείο και να το ξαναρχίζεις.
Κι ας έχεις πάρει όρκο ενώπιον Θεού και ανθρώπων...
- να τρως για χρόνια ότι μαλακία βρεις μπροστά σου, να κάνεις επεμβάσεις για να ανοίξεις τις βουλωμένες σου αρτηρίες και μετά ν' αρχίζεις τα ίδια σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα.
Και αν κάποιος είναι μόνος και έρημος, ας πούμε ότι είναι δικαίωμά του.
Το μόνο θέμα είναι ότι τον πληρώνουμε οι υπόλοιποι σε χρυσάφι για ακριβά και επαναλαμβανόμενα νοσήλια, φάρμακα, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις κλπ.
Αλλά εντάξει, άνθρωποι είμαστε. Στο πρόγραμμα κι αυτά.
Τι να πεις όμως ρε φίλε όταν ο άνθρωπος έχει τρία παιδιά, σχεδόν μωρά;
Πώς να δικαιολογήσεις μια τέτοιου μεγέθους αδιαφορία και ανευθυνότητα;
Πόσες τέτοιες περιπτώσεις γνωρίζετε;
Ν' αφήνει δηλαδή ο άλλος πίσω του δύο και τρία παιδιά απροστάτευτα και μια σύζυγο - ισχύει και για τα δύο φύλα - τρελαμένη και χαμένη μέσα στις υποχρεώσεις;
Από 100% προβλέψιμες καταστάσεις...
Πώς μπορεί κανείς να δυσκολεύει τόσο ανέγνοιαστα και απερίσκεπτα τη ζωή τόσων ανθρώπων, αγαπημένων υποτίθεται;
Είναι μήπως αυτό που όλοι νομίζουν, ότι δηλαδή μόνο για τους άλλους χτυπάει η καμπάνα;
Ότι αυτοί θα είναι για πάντα στο απυρόβλητο, ανεξάρτητα με το μέγεθος της ανευθυνότητάς τους;
Ειλικρινά δεν μπόρεσα ποτέ να δικαιολογήσω ή να αποδεχθώ τέτοιες καταστάσεις και συμπεριφορές.
Και βέβαια ούτε πρόκειται.
No comments:
Post a Comment