Φέτος είναι σαν να έχει ο χρόνος πυκνώσει πολύ.
Είναι σαν να διαλύονται γύρω μας κομμάτια του παλιού κόσμου, σαν να χάνονται δεκάδες σταθερά σημεία αναφοράς, σαν να κόβονται κατά ριπές οι συναισθηματικές μας άγκυρες.
Αφού ταλαιπωρηθήκαμε από τον κορονοϊό και τις πολυσχιδείς συνέπειές του, ήρθε ένας πόλεμος μη αναμενόμενος στη γειτονιά μας και ήρθε επίσης μια ομοβροντία από δυσβάστακτες αυξήσεις που πάνε να γονατίσουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Σε τέτοιες περιόδους οι άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά.
Κάποιοι προσπαθούν να αποφύγουν - όσο αυτό είναι εφικτό - την ευθεία αντιμετώπιση των προβλημάτων επιλέγοντας της αποχαύνωση του ποδοσφαίρου, της τηλεόρασης, των κάθε είδους Netflix, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κλπ.
Κάποιοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους άλλους - κούνια που του κούναγε.
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι τα προβλήματα αφορούν μόνο τους υπόλοιπους με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας των κάποιων ευρώ που έχουν αποταμιευμένα - ξανά κούνια που τους κούναγε.
Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης είναι η καταφυγή στον πυρήνα του εαυτού μας, εκεί που βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση η καλύτερή του εκδοχή.
Είμαστε πιο δυνατοί απ' ότι νομίζουμε. Μπορούμε ν' αντιμετωπίσουμε κι αυτό και τ' άλλα που θα έρθουν από πίσω.
Δεν θα αφήσουμε τα γεγονότα να μας καταβάλουν.
Θα τα κατανοήσουμε και θα τα υπερνικήσουμε.
Θα βρούμε μια διέξοδο έξω απ' αυτά χωρίς να υπολογίζουμε σε έξωθεν βοήθεια, χωρίς να βαυκαλιζόμαστε με φρούδες ελπίδες.
Η λύση βρίσκεται πάντα στον τρόπο που σκεφτόμαστε και ενεργούμε, η λυση βρίσκεται στις αναξιοποίητες, πυρηνικές δυνάμεις που κρύβουμε στα βάθη μας και οι περισσότεροι τις κουβαλάμε έτσι ακριβώς στον τάφο μας.
No comments:
Post a Comment