Από μικρό παιδί θυμάμαι τον καπνό του τσιγάρου να με κυνηγά σαν Ερινύα! Μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως τον τραβούσα προς το μέρος μου.
Το μεγάλο δράμα μου άρχισε όταν πέρασα στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης.
Όλοι οι φίλοι μου ήταν αρειμάνιοι καπνιστές. Δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά παρά μόνο στην ύπαιθρο.
Ταβέρνες, καφενεία, καφετέριες κλπ. ήταν έρμαια των καπνιστών. Έπρεπε να διαλέξω! Ή θα έμενα παρέα με τον εαυτό μου ή θα έπρεπε να ανέχομαι τη φοβερή μπόχα, την κατάσταση ασφυξίας και τις ισχυρές ενοχλήσεις σε μάτια, λαιμό, βλεννογόνους κλπ.
Πολύ μεγάλο, πράγματι, το δίλημμα!
Στο αμφιθέατρο των συνελεύσεων – που τότε ήταν συχνές πυκνές – γινόταν κάτι το ανεπανάληπτο! Δεν έβλεπες σε 10 μέτρα απόσταση! Υπέφεραν κι οι ίδιοι οι καπνιστές!
Το υπεραστικό λεωφορείο κάλυπτε τότε την απόσταση Ξάνθη – Θεσσαλονίκη σε 4 ώρες. Αυτό το 4ωρο ήταν πραγματικά εφιαλτικό! Ήσουν κυριολεκτικά στο έλεος κάθε μανιώδη θεριακλή!
Κι έφθασε η ώρα του στρατού. Οι πρώτες 42 ημέρες στην Τρίπολη ήταν μια κόλαση! Σ’ ένα θάλαμο 50 ανδρών οι 40 ήταν καπνιστές και φυσικά κάπνιζαν όποτε γουστάρανε.
Θυμάμαι ομηρικούς καυγάδες, γιατί άνοιγα συνεχώς παράθυρα μέσα στο καταχείμωνο. Είχα πάντως μεγάλο κουράγιο και πείσμα. Με πέθαιναν και τους πέθαινα!
Το ότι έγινα δόκιμος με γλίτωσε τότε από νευρικό κλονισμό!! Κι αυτό γιατί εκεί δεν είχα επιλογή: έπρεπε να κοιμηθώ κάπου!!
Με το καλό απολύθηκα κι έπιασα δουλειά. Το γραφείο ήταν μονίμως τεκές! Άντε πάλι σπάσιμο νεύρων και διαρκείς αντεγκλήσεις!!
Είχα δίκιο, το ήξερα και μ’ έπνιγε. Αλλά πού να τα βγάλεις πέρα με χοντρόπετσους ανθρώπους. Ήμουν τελείως απροστάτευτος, ένας ιδιότυπος πρόσφυγας!
Εν τω μεταξύ η κοινωνική μου ζωή ήταν σε πλήρη ανάπτυξη και πάντα με τον εφιάλτη του τσιγάρου να με καταδιώκει.
Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω κάπου και να το ευχαριστηθώ! Ένα διαρκές βασανιστήριο!
Αυτό συνετέλεσε στο να γίνω ελαφρά αντικοινωνικός μιας και απέφευγα – όσο μπορούσα – τις εξόδους.
Οι Έλληνες δεν καπνίζουν απλώς! Οργιάζουν! Σβήνουν το ένα τσιγάρο και ανάβουν το άλλο, λες και ο καπνός του είναι γι’ αυτούς οξυγόνο.
Έφθασα στο σημείο να τους βλέπω με μισό μάτι, να μετράω τα τσιγάρα που ανάβανε και να κάνω πολύ κακές σκέψεις! Τα νεύρα μου είχαν πειραχθεί!
Οι ξένοι συνεργάτες μου είχαν πάντα μια ειδοποιό διαφορά! Με ρωτούσαν 2-3 φορές εάν τους επέτρεπα να ανάψουν τσιγάρο!! Οι αντίστοιχοι Έλληνες το ανάβανε και μου το χώνανε στη μούρη!
Η ιλαροτραγωδία με τη μερική απαγόρευση του τσιγάρου δε βοήθησε, όπως βέβαια όλοι το αντιληφθήκατε. Τι καραγκιοζιλίκι!
Κλείνοντας θα ήθελα να ρωτήσω:
Πώς θα αποζημιωθώ εγώ γι’ αυτή τη φοβερή και διαρκή ψυχική φθορά τόσων δεκαετιών; (τη συνιστώσα της σωματικής υγείας ούτε καν την παίρνω υπόψη!)
Η ερώτηση είναι βέβαια ρητορική!!
Χρήστος Στρογγύλης
Πολ. Μηχ/κός – MBA – DipM
Πες τα ρε Χρηστο! Και γω το ιδιο προβλημα αντιμετωπιζω,20 χρονων ειμαι βγαινω εξω μια βολτα και προσπαθω να δω καποιον στην ηλικια μου να μην καπνιζει,ελεος δηλαδη..Απορω γιατι να καπιζει κανεις?
ReplyDeleteβρομαει η ανασα του ,τα ρουχα του,κιτρινιζουν δοντια ,νυχια,δεν εχει φυσικη κατασταση,φλερταρει με το καρκινο.γινετε πρεζακι κυριολεκτικα,χαλαει ενα σωρο λεφτα,τι αλλο δηλαδη θελει να του πω?
.Πραματικα ειναι για κλαματα οι καπνιστες.
Οταν βλεπω καποιον να καπνιζει τον θεωρω ανωριμο και με ενοχλει παρα πολυ,δηλαδη κατσε ρε φιλε-κοπελια εγω γιατι να αναπνεω το καρκινο σου και τις βρωμιες σου,τραβα σπιτι σου καπου μονος-η και κανε οτι θες.
Η μονη απαντηση που πηρα και με καλυψε ειναι αυτη του προπονητη μου Αυτοι που καπνιζουν το κανουν στην αρχη λογο αμηχανιας ,δεν νιωθουν σιγουρια για τον εαυτο τους πχ σε φλερταρει μια κοπελα ή αντιθετα και εισαι τοσο ανασφαλης και αμηχανος και θελεις κατι να κανεις με τα χερια,μετα αυτο γινετε συνηθεια θες παντα να κρατας κατι γιατι αλλιως τρελενεσε και μετα αυτο γινετε εξαρτηση και αντε γεια..
Τι λετε ρε παιδια ακουτε τι λετε? το να καπνιζει κανεις ειναι η απολυτη μαγκια... ειναι κυρος και για τα μπακουρια η μοναδικη και σιγουρη γκομενοπαγιδα....Τι δλδ, θα σκασουμε για ενα τοσο δα Καρκινακι? ε οχι φυσικα :P Αυτη ειναι η απαντηση που θα παρει καποιος αν ρωτησει γιατι πρεπει να καπνιζει ενας ανθρωπος....Ε ρε οξια παπαρητιδα που εχει ο Ελληνας καπνιστης.
ReplyDeleteτα τραγικοποιείτε κατά τη γνώμη μου! ειδικα το πρωτο σχολιο!
ReplyDeleteΤραγική μάλλον είναι η δική σου γνώμη. Ειδικά το τρίτο σχόλιο...
ReplyDeletetrue story bro...
ReplyDeleteEτσι είναι χρήστο όπως τα λές.Κάθε μη καπνιστής αντιμετωπίζει τις ίδιες καταστάσεις.Αναγκάζεσαι πολλες φορές να γίνεσαι έρμαιο του κάθε καπνιζοντα περιμένοντας οτι ίσως με την νοημοσύνη του συνειδητοποιήσει οτι ενοχλεί.
ReplyDeleteΈχω υπάρξει καπνίστρια,οχι μανιακή ούτε πορωμένη .Το έκοψα πριν απο 5+ χρόνια.Δεν μπορούσα ομως να συνειδητοποιήσω πως μυρίζουν τα μαλλια και η ανάσα.Συστηματικά ξεκίνησα στα 19 οταν πήγα για σπουδές.Παλιότερα έκανα ενα τσιγάρο μια στο τόσο.Κάποια στιγμή στα 25 το έκοψα μέχρι που μπηκε ο μπαμπάς στο νοσοκομείο εσπευσμένα όπου και μετά απο ένα μήνα πέθανε,όπου το ξεκίνησα.Απο τότε πάντα είχα στο μυαλό μου να το κόψω.Στα 29 ξεκίνησα γνωσιακή ψυχοθεραπεία.Αφού τελείωσα στα 31 σχεδόν,και μετά απο 1,5 χρόνο αποφάσισα να το κόψω μαχαίρι γιατί απλά δεν ήθελα να ειμαι εξαρτημένη απο τίποτε.Ήξερα οτι μόνο έτσι κόβεται και δεν πρέπει ούτε μια τζούρα να κάνω στη ζωή μου γιατι θα το ξεκινήσω εκ νέου.Τώρα καταλαβαίνω τι είναι να είσαι μη καπνιστής,καταλαβαίνω τι είναι να βρωμάνε τα ρούχα,τα μαλλιά σου,η αναπνοή σου.Έχοντας υπάρξει όμως καπνίστρια,δε δικαιολογώ επουδενί την εξάρτηση και τη μανία των καπνιστών και την ανάγκη τους για τσιγάρο εις βάρος όσων δεν καπνίζουν.Οφείλουν να σέβονται οτι προκαλούν κακό και στους άλλους.Μπορεί να κάπνιζα απο συνήθεια και ποτέ στην πραγματικότητα δε μου άρεσε το τσιγάρο,αλλά όπου κάνιζα είχε παράθυρα ανοικτά κι ας ήμασταν όλοι καπνιστές και σπάνια εκανα τσιγάρο σε σπίτια "άκαπνα"--συνήθως έβγαινα έξω..Δεν είναι λοιπόν θέμ εξάρτησης,είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας ,αντίληψης και σεβασμού του συνόλου.Ειλικρινά λυπάμαι όσους αναγκάστηκαν να εισπνεύσουν τον καπνό μου!!!!!!
ReplyDelete