Ζωή σε δύσκολους καιρούς...

Mέσα από την καθημερινή μας πραγματικότητα - εικονική και πραγματική - βιώνουμε ζόφο, μιζέρια, τοξικότητα,  κατήφεια και απαισιοδοξία.

Δύσκολες και κρίσιμες εποχές για τους περισσότερους από μας.

Κάπου το έρεβος και ο φόβος δείχνουν να κατανικούν το φως και την ελπίδα. 

Θέσεις εργασίας χάνονται, η ζωή η ίδια.

 Καριέρες διαλύονται και οικογένειες και επιχειρήσεις περνάνε στο κόκκινο.

Πολλές και μεγάλες αλλαγές, δραστικές ανακατατάξεις, γρήγορες μεταβάσεις, μεγάλη ρευστότητα.

Σε τέτοιο ανέλπιδο περιβάλλον κάποιος που θα μιλήσει για αχτίδες ελπίδας ίσως και να φανεί γραφικός. 

Αλλά η ελπίδα πάντα υπάρχει, αλίμονο αν ήταν διαφορετικά.

Όταν οι καταστάσεις έξω είναι χαοτικές και τυρβώδεις είναι η κατάλληλη ώρα να στραφούμε στη γαλήνη του μέσα μας.

 Η ήσυχη περιπλάνηση στα εσωτερικά μας σοκάκια θα φέρει στο προσκήνιο την κρυμμένη σοφία και θα μας οδηγήσει σε λύσεις.

Ας σκεφθούμε τρία πράγματα που θα  βοηθήσουν να διατηρήσουμε ελπίδα και μομέντουμ στους χαλεπούς αυτούς καιρούς:

1. Η αυτοπραγμάτωση μέσα από τη βοήθεια προς τους άλλους

Υπάρχουν πολλοί που δοκιμάζονται πολύ πιο σκληρά από εμάς: άνεργοι, ασθενείς, πολύτεκνοι, άποροι, άτομα με ειδικές ανάγκες κλπ.

Τι είναι αυτό που μπορεί να μας εμπνεύσει περισσότερο από το να βοηθήσουμε τα άτομα αυτά είτε βρίσκονται στο άμεσο περιβάλλον μας είτε όχι;

Yπάρχει πιο δυνατή παρακίνηση;

 Ξαφνικά ο φόβος δίνει τη θέση του στο πείσμα.

" Όχι ρε γαμώ, δεν θα περάσει η αδικία. Το παίρνω πάνω μου!"

Kαι βοηθώντας τους άλλους βοηθάμε κύρια τον εαυτό μας.

2. Μια ματιά προς τα πίσω, προς τις ρίζες μας

Οι πιο πολλοί από εμάς έχουμε παππούδες και γιαγιάδες πρόσφυγες.

 Ξεριζώθηκαν από τα μέρη τους, αποκόπηκαν από αυτά που αγαπούσαν και συναποτελούσαν όλον τους τον κόσμο και ταξίδεψαν μέσα στη απόλυτη αβεβαιότητα για να ξαναστήσουν από το μηδέν τη ζωή τους.

Το τι περάσανε και το πόσο σκληρά πάλεψαν είναι αδιανόητα πράγματα για εμάς. 

Και σχεδόν όλοι τα καταφέρανε έστω και δια πυρός και σιδήρου.

Και να 'μαστε εμείς τώρα, οι κοντινοί τους απόγονοι σαν μια τρανή απόδειξη  του θριάμβου της θέλησής τους και του παράλογα άνισου αγώνα τους.

Έχουν καμία σχέση οι τωρινές καταστάσεις με εκείνες που βίωσαν αυτοί;

Aλλά οι μικροί αυτοί ήρωες έφυγαν για πάντα και σπάνια τους θυμόμαστε.

 Οι αγώνες τους, οι φόβοι τους, οι ελπίδες τους και τα όνειρά τους γίνανε μια μακρινή ανάμνηση, στάχτη στην απεραντοσύνη της συλλογικής μνήμης.

Γεγονός που μας οδηγεί στο τρίτο σημείο:


3. Δεν θα ζούμε αιώνια αδέλφια!

Η ίδια μοίρα περιμένει κι εμάς.

Αυτό όμως δεν είναι απαισιοδοξία ή κίνητρο για αδράνεια και παθητικότητα.

Αυτό είναι η απόλυτη ελευθερία!

Η συνειδητοποίηση της προσωρινότητάς μας είναι αληθινή λύτρωση!

Βγαίνουμε από τη φυλακή που χάλκευσαν γύρω μας οι υψηλές προσδοκίες των δικών μας αλλά και οι δικοί μας ανεδαφικοί στόχοι.

Και αυτό είναι ακατάλυτη ενέργεια, είναι φως και ορμή που σε σπρώχνει σε εποικοδομητική δράση.

Μια ζωή που τροφοδοτείται με πάθος, αγάπη και σκοπό και όχι με φόβο και καταστροφικό άγχος.

Αγώνας για να προλάβουμε να δικαιώσουμε την ύπαρξή μας, δίψα για να μάθουμε περισσότερα σε λιγότερο χρόνο, απαίτηση να ζήσουμε αυτό που είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε.



Να είστε υγιείς, αισιόδοξοι και πάντα με ένα χαμόγελο!







Χρήστος Στρογγύλης
Φίλος και συνοδοιπόρος σας



https://www.facebook.com/totalfitness.christos
http://totalfitness-christos.blogspot.com/